Koronavirüs 2 yıldır tüm dünyaya bela olmuş durumda. Fiziki manevi ciddi kayıplara neden olan virüs ile birlikte pandem kavramı hayatımıza girdi, bütün alışkanlıklarımızı yerle bir etti. Ancak pandemi, sosyal hayatımıza dair de birçok tavrımızı değiştirdi. Artık yanımızdan biri hapşırarak veya öksürerek geçse, endişeleniyoruz. Acaba korona mı, virüs bulaştıracak mı korkusuyla bazen zıt bakışlar sergiliyoruz. Fakat bu karşı gerginlik duygusal taraf için de geçerli… Jurnal sebeplerden kaynaklı hapşırık ya da küçük bir öksürme sonrası etraftakilerin “koronavirüs” şüphesi sebebiyle, binlerce insan neden öksürdüğünü “boğazıma bir şey takıldı ya”, “ay gıcık geldi”, “tükürüğüm boğazıma kaçtı”, “alerjim var” gibi bilgileri vererek açıklamak zorunda hissediyor. 
Hayatlarımıza çok büyük fiziksel sınırlamalar getiren, sosyal mesafe gibi kavramları dilimize sokan koronavirüsten kaynaklanan pandemi, korkularımız arasına bir yenisini daha ekledi: Koronafobi… Koronafobiye yakalanan şahısların, stresi kontrol edilemeyen bir gerginlik haline getirdikleri, panik yaşadıkları belirtiliyor öte taraftan koronavirüs olduğu düşünüldüğünde öteki insanların kendisinden uzaklaşacağından korkan bireyler de, öksürük hapşırık gibi refleksleri yorumlama ihtiyacı duyuyor. 
Hayatlarımıza çok büyük fiziksel sınırlamalar getiren, sosyal mesafe gibi kavramları dilimize sokan koronavirüsten kaynaklanan pandemi, korkularımız arasına bir yenisini daha ekledi: Koronafobi… Koronafobiye yakalanan şahısların, stresi kontrol edilemeyen bir gerginlik haline getirdikleri, panik yaşadıkları belirtiliyor öte taraftan koronavirüs olduğu düşünüldüğünde öteki insanların kendisinden uzaklaşacağından korkan bireyler de, öksürük hapşırık gibi refleksleri yorumlama ihtiyacı duyuyor. 